Mario Vargas Llosa - Noblista

Miałem jako następny wpis umieścić kolejną część opowiadania „Dzik monstrualny”. Nie tylko z tego powodu, że jest grono osób oczekujących na kolejna część tego tekstu Ivo Stanković’a, ale przede wszystkim, że chyba warto. Warto i tyle.

Ale dzisiaj wydarzyła się sytuacja, na którą czekałem od chyba 15, może nawet 20 lat (taki jestem już stary) – literackiego Nobla przyznano Mario Vargas Llosie. Genialnemu Peruwiańczykowi, jednemu z niewielu literatów o których bez cienia wątpliwości można powiedzieć i napisać: PISARZ. Piszę pod wpływem chwili i jestem w stanie euforycznym, powysyłałem nawet dość dużo maili w tej sprawie do różnych osób i nawet kilka (!!!!) SMS-ów. Nie wiem ile z tych osób wiedziało, kim jest MVLlosa. Ale mam nadzieję, że po noblu będą wiedzieli wszyscy.

Pamiętam, że zaczynałem od „Rozmowy w Katedrze” powieści totalnej, wszechogarniającej. Cudowny fresk społeczeństwa pod dyktaturą. Miałem wrażenie, że uczestniczę w czymś ważnym, że dotykam literatury (słowa) na najwyższym poziomie – chociaż czytałem to ponad 20 lat po wydaniu.

Potem zupełnie zachwyciłem się „Wojną końca świata” – powieści o buncie przeciwko zastanemu stanowi rzeczy, o możliwości skierowania swojej energii przeciwko establishmentowi – wartościom z pozoru ważnym i obowiązującym, siłą tradycji jedynie. Przeciwko trwającemu stanowi rzeczy. Fabuła nie jest istotna, ważne – dla mnie przynajmniej – że na kilkuset stronach znajduje się to co powinno być obecne w literaturze. Wielkość.

Potem inne powieści – dzisiaj będą je wyliczać w głównych programach telewizyjnych, pojawią się fani pisarza, ci autentyczni i ci dzisiejsi (oddzisiejsi). I dobrze i bardzo dobrze.

Cieszę się, że tego Nobla dostał MVLlosa. Szkoda, że tak późno, ale cieszę się także z tego że mam go w swojej bibliotece (biblioteczce jedynie) na półkach. Znowu dzisiaj po niego sięgnę.